στον ανεπαίσθητο ήχο ενός φλάουτου

σ'ένα λευκό δωμάτιο
βυθισμένος στην πολυθρόνα
πίσω σου ένα μεγάλο
ορθογώνιο άνοιγμα
κι ένας ιστός που φουσκώνει
και ησυχάζει ρυθμικά
πλησιάζω
φιλώ τη λεπτή πράσινη γραμμή
που χωρίζει το πρόσωπό σου
δίδυμη πόλη μου
έξω ούτε θάλασσες
ούτε ουρανοί
μόνο φως