Δημήτριον λεύσσω

στη χέρσα μου γη φύτεψες διόσπυρους
-παιδί ακόμα, μα το βλέμμα σου ίδιο, σαν και τώρα-
τους πότισες λέξεις
τους φοβέρισες, τους παρακάλεσες
τώρα δες τους
ανθίζουν